Deze week maakte ik met een vriendin een lange wandeling door de Sluftervallei, een Nationaal Park op Texel met een open verbinding naar de Noordzee. Zon, schitterend weer, vogelbroedseizoen en tegelijkertijd was het verschrikkelijk.
Tijdens de stormen in Maart heeft de vallei onder water gestaan en laat de zee haar sporen na. Naast natuurlijke materialen zoals grassen, stukjes hout en af en toe een veer liepen ik vooral door het plastic heen. Kleine, vaak onherkenbare gekleurde stukjes, dopjes, touwtjes, noem maar op. Het grootste deel van de vallei was al opgeruimd (vermoedelijk door vrijwilligers) en ik heb geen twijfel dat het ook nog zal gebeuren met de wat verder afgelegen delen. Des te schokkender was het contrast.
Sindsdien heb ik iedere dag aan dit beeld gedacht, en dat houdt me bezig. Want vaak genoeg heb ik foto’s gezien van plastic soep, van de hoeveelheden plastic op de meest afgelegen kusten, nare beelden van plastic als maaginhoud van zeedieren. Ook zwerfafval in de berm kun je bijna niet zien. Toch was dit anders. Ik zat er midden in. Ik kon het niet níet zien, niet níet ervaren, niet níet op me in laten werken. Ik moest er letterlijk en figuurlijk honderden meters doorheen. Dus de ervaring maakte dat de ernst van het probleem diep tot me doordrong, terwijl ik het altijd al begreep.
In Theory U is het seeing en sensing, begrijpen en voelen. In sensing journeys ga je letterlijk naar de plaats waar je verandering wil brengen en ga je open het gesprek aan, juist om het goed op je in te laten werken. In Lean spreken we over Genchi Genbutsu: Daarheen gaan waar het gebeurt en je verwonderen en het beleven. Zien wat er gebeurt en ervaren wat het met je doet, de bovenstroom en de onderstroom gekoppeld in één gebeurtenis.
Als we ons vaker onderdeel van het probleem zouden voelen, zou dat de transitie naar een gezondere wereld versnellen?
